Día Internacional do ADN

Cada 25 de Abril celebramos o Día Internacional do ADN.
O 25 de abril de 1953, James Watson e  Francis  Crick publicaban na revista  Nature o seu modelo en dobre hélice do ADN, modelo que resultaría clave para o desenvolvemento da xenética como ciencia que estuda como se transmite a información hereditaria dunha xeración á seguinte.

Revista Genética Médica

O ADN illouse por primeira vez en 1869 de mans de  Friedrich  Miescher, a partir do  pus, rico en  leucocitos do sangue, obtido de véndalas dun hospital próximo á universidade na que traballaba.  Miescher chamou  nucleína ao ADN asociado con proteínas que se observaba no núcleo celular. Con todo, ata principios do século  XX non quedou claro que os caracteres hereditarios atopábanse na mencionada  nucleína.
Nun blogue de Xenética Médica non podiamos esquecernos de celebrar o Día do ADN, que se celebra o 25 de abril, como conmemoración do día no que se publicou por primeira vez a estrutura da dobre hélice da molécula de ADN.
O 25 de abril de 1953, James Watson e  Francis  Crick publicaban na revista  Nature o seu modelo en dobre hélice do ADN, modelo que resultaría clave para o desenvolvemento da xenética como ciencia que estuda como se transmite a información hereditaria dunha xeración á seguinte.
O ADN illouse por primeira vez en 1869 de mans de  Friedrich  Miescher, a partir do  pus, rico en  leucocitos do sangue, obtido de véndalas dun hospital próximo á universidade na que traballaba.  Miescher chamou  nucleína ao ADN asociado con proteínas que se observaba no núcleo celular. Con todo, ata principios do século  XX non quedou claro que os caracteres hereditarios atopábanse na mencionada  nucleína.

Durante os anos seguintes creouse un debate sobre se a información hereditaria localizábase no ADN ou nas proteínas. Debate que concluíu tras diversos experimentos dos investigadores  Avery,  MacLeod e  McCarthy a partir de traballos de  Griffith, que achegaron evidencias de que o ADN era a molécula responsable de almacenar a información e participar na súa expresión. Así, o ADN cumpre cos requisitos para que unha molécula poida actuar como material hereditario: replicación, almacenamento de información, expresión da información e variación por mutación.

Infomed

Pero non foi ata O 25 de 1953 que se determinou a estrutura do ADN.  A partir das imaxes de  difracción de raios X do laboratorio de  Rosalind  Franklin e  Maurice  Wilkins, así como da  equivalencia de bases de  Chargaff, Watson e  Crick estableceron un modelo do ADN como unha molécula formada por dúas cadeas complementarias enfrontadas e  antiparalelas (en dirección oposta). Deste xeito, a nivel químico o ADN é unha  macromolécula formada por dúas cadeas enfrontadas e retortas entre si en forma de dobre hélice. As cadeas están formadas por unidades denominadas  nucleótidos que forman unións entre as cadeas enfrontadas, de forma complementaria,  adenina con  timina e  citosina con  guanina.

A hormona do crecemento actúa para evitar a perda de peso

(imaxe da páxina NCYT amazings)

Un grupo de investigadores da Universidade de São Paulo ( USP), en Brasil, descubriu que a hormona do crecemento ( GH, do inglés growth hormone), ligada ao desenvolvemento óseo e ao aumento da estatura, tamén actúa directamente no cerebro para conservar enerxía cando se perde peso.Os receptores de GH están situados nunha área cerebral chamada hipotálamo, á cal considera como o máis elevado dos centros vexetativos do cerebro. Do hipotálamo parten impulsos con influxo sobre as células nerviosas do sistema neurovegetativo que regulan os tecidos viscerales, tales como a musculatura lisa das vísceras e os vasos, a musculatura cardíaca, todas as glándulas do organismo e mesmo os riles, entre outros órganos.Os investigadores observaron que, no hipotálamo, os receptores de GH activan especificamente unha pequena poboación de neuronas chamada AgRP, que á súa vez aumenta a produción da proteína homónima AgRP, que actúa para aumentar o apetito e diminuír o metabolismo e o gasto de enerxía.

“Noutras palabras, descubrimos que a perda de peso desencadea un aumento dos niveis da hormona GH no hipotálamo, o cal activa ás neuronas AgRP. Isto fai que se volva máis difícil perder peso e aumenta a sensación de fame. Esta é exactamente a mesma función da leptina”, dixo Donato.

Segundo o investigador, a conservación de enerxía é tan importante para o organismo que a evolución capacitou aos humanos con dous mecanismos de conservación de enerxía: un activado pola leptina e o outro pola GH.

Opinión: eu penso que é unha noticia moi interesante xa que moitas veces non cremos que unha hormona que nos pensamos que non ten nada que ver cunha cousa, ten moito que ver.

https://www.youtube.com/watch?v=sg-8VJPsWZ8

22 de Marzo Día Mundial da Auga 2019

"No dejar a nadie atrás" "Leaving no one behind"
O 22 de decembro de 1993, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas (ONU), adoptou a resolución A/RES/47/193. Desta forma, declarábase o 22 de marzo de cada ano como Día Mundial da auga. Fíxose seguindo as recomendacións da Conferencia das Nacións Unidas sobre o Medio Ambiente e Desenvolvemento
O Día Mundial da auga celébrase para concienciar sobre a importancia da auga doce e a defensa da xestión sustentable.A Axenda 21 é un plan de acción da ONU. O seu obxectivo é conseguir entre todos que haxa un desenvolvemento máis sustentable no presente século  XXI.
Un dos principais obxectivos é reducir as diferenzas entre a poboación para acceder a este recurso. Conseguir que se faga un uso eficiente e responsable da auga e enerxía é necesario para alcanzar a economía verde.

Non te perdas este video conmemorativo da ONU para o día de hoxe:

Hoxe en día, a metade dos traballadores do mundo (1500 millóns de persoas) traballan en sectores relacionados coa auga e, por outra banda, case todos os postos de traballo dependen directamente desta. Por isto, é importante facer valer os dereitos laborais básicos destas persoas e buscar solucións para garantir melloras na calidade de vida de todos os cidadáns.A auga é un elemento da natureza, integrante dos ecosistemas naturais, fundamental para o sostemento e a reprodución da vida no planeta xa que constitúe un factor indispensable para o desenvolvemento dos procesos biolóxicos que a fan posible.
A auga é o compoñente máis abundante nos medios orgánicos, os seres vivos conteñen máis ou menos un 70% de auga. Non todos teñen a mesma cantidade, os vexetais teñen máis auga que os animais e certos tecidos (por exemplo: o tecido graxo) conteñen menos auga -ten entre un 10% a un 20% de auga- que outros como, por exemplo: o nervioso, cun 90% de auga. Tamén varía coa idade, así, os individuos novos teñen máis auga que os adultos.
A auga é o fundamento da vida: un recurso crucial para a humanidade e para o resto dos seres vivos. Todos a necesitamos, e non só para beber. Os nosos ríos e lagos, as nosas augas costeiras, marítimas e subterráneas, constitúen recursos valiosos que é preciso protexer.

"Reprogramar" células fronte a diabetes!

Un dos principais obxectivos dos científicos que investigan a diabetes, é que o páncreas dos pacientes afectados por dita enfermidade volvan a o seu normal funcionamento, producindo a insulina necesaria para vivir.

Foto de: http://www.thebody.com/content/art30323.html

Non é unha tarefa para nada fácil, e todos os métodos testados ata o momento non tiveron éxito, pero recentemente un científico español propuxo unha novidosa alternativa.

Pedro L. Herrera, científico español que exerce na Universidade de Xenebra(Suíza), conseguiu "reprogramar" células do páncreas humano distintas as que normalmente se encargan de producir insulina, para que realizaran esta función.
Este método foi probado en modelos de rato diabéticos con éxito, pero o investigador advirte que si se consigue en persoas será a moi longo prazo.

A continuación adxunto un vídeo para que entendades mellor que é a diabetes!!!

                                          

150 anos ca táboa periódica!

A primeira táboa periódica elaborouna o químico ruso Dmitri Mendeleiev en 1869. Tratábase dunha ordenación, segundo o peso atómico -do máis lixeiro ao máis pesado-, dos elementos en varios grupos nos que parecían repetirse as propiedades químicas de maneira periódica. Hai que ter en conta que o electrón non se coñecía aínda e a estrutura interna do átomo era un misterio.

A partir desta ordenación e, máis concretamente, dos ocos que quedaban na táboa, Mendeleiev predixo a existencia de varios elementos que, aínda que por entón eran descoñecidos, terían que existir para encher eses ocos. O xenio ruso utilizou os prefixos eka-, dvi-, e tri- (do sánscrito: un, dous e tres) para designar aos elementos que debían situarse un, dous ou tres lugares por baixo dun elemento coñecido da táboa. 

Tales elementos foron descubríndose poucos anos despois e designados con novos nomes. Así o eka- boro predito por Mendeleiev resultou ser o escandio; o eka- alumino o galio; o eka- manganeso o tecnecio; e o eka-silicio o germanio. A identificación de tales elementos constituíu un éxito espectacular para Mendeleiev e a súa táboa, que desta maneira entraron pola porta grande na Historia da Ciencia. 

No Big Bang, tan só formáronse partículas moi elementais que, ao cabo de tres minutos, formaron os átomos máis lixeiros: o hidróxeno, o helio e pequenas cantidades de litio. O resto dos elementos fóronse formando nos astros por diferentes procesos nucleares. Se nos fixamos no corpo humano, seis de cada 10 átomos son hidróxeno e, por tanto, proceden directamente do Big Bang. O carbono do noso ADN, o osíxeno dos nosos músculos e o ferro do noso sangue creáronse nas estrelas. 

En definitivas contas, a composición do noso corpo está escrita a historia do universo.


Aquí déixovos máis información.

Grazas a Dmitri Mendeleiev por elaborar a primeira táoba periódica da historia xa que agora traballamos a diario con ela!

Vídeo: 

Charles Darwin, o pai das Teorías Evolutivas!

O día 12 de Febreiro de 1809 naceu Charles Darwin reconocido por ser o científico máis influente dos que plantexaron a idea da evolución biolóxica a través da selección natural, justificándoa na súa obra de 1859 "El origen de las especies" con numerosos exemplos extraídos da observación da natureza. Postulou que todas as especies de seres vivos han evolucionado co tempo a partir dun antepasado común mediante un proceso denominado selección natural. A evolución foi aceptada como un feito pola comunidade científica e por boa parte do público na vida de Darwin, mentres que a súa teoría da evolución mediante selección natural non foi considerada como a explicación primaria do proceso evolutivo ata os anos 1930. 

Actualmente constitúe a base da síntese evolutiva moderna. Cas súas modificacións, os descubrimentos científicos de Darwin aínda seguen sendo o acta funcional da bioloxía como ciencia, posto que, constitúen unha explicación lóxica que unifica as observacións sobre a diversidade da vida.

Con apenas 16 anos Darwin ingresou na Universidade de Edimburgo, ainda que paulatinamente foi deixando de lado os seus estudos de medicina para dedicarse á investigación de invertebrados marinos.
 Durante os seus estudos de medicina, asistiu dúas veces a unha sala de operacións no hospital de Edimburgo e fuxiu de ambas deixándolle unha profunda impresión negativa.

Intrigado pola distribución xeográfica da vida salvaxe e polos fósiles que recolectou no seu periplo, Darwin investigou sobre o feito da transmutación das especies e concebiu a súa teoría da selección natural en 1838. Aínda discutiu a súas ideas con algúns naturalistas, necesitaba tempo para realizar unha investigación exhaustiva, e os seus traballos xeolóxicos tiñan prioridade. Atopábase redactando a súa teoría en 1858 cando Alfred Russel Wallace envioulle un ensaio que describía a mesma idea, urxíndolle Darwin a realizar unha publicación conxunta de ambas teorías.

Aquí deixovos un vídeo onde falan da evolución según Charles Darwin:

Unha das rochas máis antigas da Terra veu da Lúa!

Encontran unha das pedras máis antigas da nosa Terra na Lúa! Foi traída polos astronautas no 1971.

ABC ciencia

 Un novo estudo suxire que un deses fragmentos de material garda no seu interior un pequeno anaco do noso planeta, da Terra primitiva. Un que con toda probabilidade foi expulsado pola Terra como consecuencia dun gran impacto sucedido fai máis de 4.000 millóns de ano.

Acharon que unha das rochas contiña un pequeno fragmento de apenas dous gramos de peso feito de cuarzo,  feldespato e  circón, materiais moi raros na lúa pero extraordinariamente comúns na Terra.

As análises químicas indicaron que ese pequeno fragmento cristalizara nun ambiente moi rico en óxido, consistente coas rochas que se atopan no subsolo próximo á Terra primitiva. As análises, ademais, indican que esa cristalización produciuse entre fai 4.000 e 4.100 millóns de anos a un 20 km baixo a superficie terrestre, e que despois foi lanzado ao espazo como consecuencia dunha poderosa colisión.

A roca foise abrindo paso a través do espazo en dirección á Lúa, que naqueles momentos estaba tres veces máis preto da Terra que na actualidade ( a Lúa aínda se segue afastando de nós, a un ritmo de 3,8 cm por ano). Tras a súa chegada, o fragmento de superficie terrestre seguiu sufrindo "traumas": derretiuse parcialmente e posiblemente quedou enterrado na lúa como consecuencia doutro impacto fai uns 3.900 millóns de anos, para volver saír á luz debido a outra colisión máis recente, fai uns 26 millóns de anos.

Segundo os investigadores, foi precisamente este último impacto o que creou o chamado  Cone Cráter, de 340 metros de diámetro e cuxos arredores foron explorados en 1971 polos astronautas Alan Shepard e Edgar Mitchell.

Por que están tan seguros os científicos de que esa pequena pedra vén da Terra e non se formou na propia Lúa?

 Sinxelamente porque, tendo en conta os resultados das análises e as coincidencias temporais, é a explicación máis sinxela e probable. Pensar que a pedra naceu na propia Lúa, en efecto, supoñería ter que reformularse todo o que sabemos sobre as condicións do noso satélite fai miles de millóns de anos.