Día Internacional do ADN

Cada 25 de Abril celebramos o Día Internacional do ADN.
O 25 de abril de 1953, James Watson e  Francis  Crick publicaban na revista  Nature o seu modelo en dobre hélice do ADN, modelo que resultaría clave para o desenvolvemento da xenética como ciencia que estuda como se transmite a información hereditaria dunha xeración á seguinte.

Revista Genética Médica

O ADN illouse por primeira vez en 1869 de mans de  Friedrich  Miescher, a partir do  pus, rico en  leucocitos do sangue, obtido de véndalas dun hospital próximo á universidade na que traballaba.  Miescher chamou  nucleína ao ADN asociado con proteínas que se observaba no núcleo celular. Con todo, ata principios do século  XX non quedou claro que os caracteres hereditarios atopábanse na mencionada  nucleína.
Nun blogue de Xenética Médica non podiamos esquecernos de celebrar o Día do ADN, que se celebra o 25 de abril, como conmemoración do día no que se publicou por primeira vez a estrutura da dobre hélice da molécula de ADN.
O 25 de abril de 1953, James Watson e  Francis  Crick publicaban na revista  Nature o seu modelo en dobre hélice do ADN, modelo que resultaría clave para o desenvolvemento da xenética como ciencia que estuda como se transmite a información hereditaria dunha xeración á seguinte.
O ADN illouse por primeira vez en 1869 de mans de  Friedrich  Miescher, a partir do  pus, rico en  leucocitos do sangue, obtido de véndalas dun hospital próximo á universidade na que traballaba.  Miescher chamou  nucleína ao ADN asociado con proteínas que se observaba no núcleo celular. Con todo, ata principios do século  XX non quedou claro que os caracteres hereditarios atopábanse na mencionada  nucleína.

Durante os anos seguintes creouse un debate sobre se a información hereditaria localizábase no ADN ou nas proteínas. Debate que concluíu tras diversos experimentos dos investigadores  Avery,  MacLeod e  McCarthy a partir de traballos de  Griffith, que achegaron evidencias de que o ADN era a molécula responsable de almacenar a información e participar na súa expresión. Así, o ADN cumpre cos requisitos para que unha molécula poida actuar como material hereditario: replicación, almacenamento de información, expresión da información e variación por mutación.

Infomed

Pero non foi ata O 25 de 1953 que se determinou a estrutura do ADN.  A partir das imaxes de  difracción de raios X do laboratorio de  Rosalind  Franklin e  Maurice  Wilkins, así como da  equivalencia de bases de  Chargaff, Watson e  Crick estableceron un modelo do ADN como unha molécula formada por dúas cadeas complementarias enfrontadas e  antiparalelas (en dirección oposta). Deste xeito, a nivel químico o ADN é unha  macromolécula formada por dúas cadeas enfrontadas e retortas entre si en forma de dobre hélice. As cadeas están formadas por unidades denominadas  nucleótidos que forman unións entre as cadeas enfrontadas, de forma complementaria,  adenina con  timina e  citosina con  guanina.

A hormona do crecemento actúa para evitar a perda de peso

(imaxe da páxina NCYT amazings)

Un grupo de investigadores da Universidade de São Paulo ( USP), en Brasil, descubriu que a hormona do crecemento ( GH, do inglés growth hormone), ligada ao desenvolvemento óseo e ao aumento da estatura, tamén actúa directamente no cerebro para conservar enerxía cando se perde peso.Os receptores de GH están situados nunha área cerebral chamada hipotálamo, á cal considera como o máis elevado dos centros vexetativos do cerebro. Do hipotálamo parten impulsos con influxo sobre as células nerviosas do sistema neurovegetativo que regulan os tecidos viscerales, tales como a musculatura lisa das vísceras e os vasos, a musculatura cardíaca, todas as glándulas do organismo e mesmo os riles, entre outros órganos.Os investigadores observaron que, no hipotálamo, os receptores de GH activan especificamente unha pequena poboación de neuronas chamada AgRP, que á súa vez aumenta a produción da proteína homónima AgRP, que actúa para aumentar o apetito e diminuír o metabolismo e o gasto de enerxía.

“Noutras palabras, descubrimos que a perda de peso desencadea un aumento dos niveis da hormona GH no hipotálamo, o cal activa ás neuronas AgRP. Isto fai que se volva máis difícil perder peso e aumenta a sensación de fame. Esta é exactamente a mesma función da leptina”, dixo Donato.

Segundo o investigador, a conservación de enerxía é tan importante para o organismo que a evolución capacitou aos humanos con dous mecanismos de conservación de enerxía: un activado pola leptina e o outro pola GH.

Opinión: eu penso que é unha noticia moi interesante xa que moitas veces non cremos que unha hormona que nos pensamos que non ten nada que ver cunha cousa, ten moito que ver.

https://www.youtube.com/watch?v=sg-8VJPsWZ8