Ás veces, obviamos cousas que fai anos quizais non estaban tan claras. Damos cousas por sentado debido a que foron descubertas fai centos de anos e xa nos resultan obvias. Como para todo sempre hai unha primeira vez, nesta infografía mostroche algúns dos descubrimentos máis importantes do mundo da bioloxía. Espero que che gusten!
sábado, 27 de marzo de 2021
Descubre os distintos niveis tróficos!
A cadea trófica describe o proceso de transferencia de sustancias nutritivas a través das difirentes especies dunha comunidade biolóxica na que cada nivel trófico se alimenta do precendente e é alimento do seguinte. Nesta infografía atoparas os diferentes niveis tróficos e as súas diferencias. Espero que vós guste e aprendades algo interesante!
Niveis tróficos de Elena Dameá
martes, 23 de marzo de 2021
Xogamos e repasamos: Os seres vivos
Aquí vos deixo un PASAPALABRA do tema que acabamos de ver sobre os seres vivos. Repasa xogando!
lunes, 15 de marzo de 2021
A enerxía solar
A tecnoloxía solar non só vaise expandindo, senón que ademais segue abrindo novos camiños. As células sensibilizadas por colorante, do científico alemán Michael Grätzel, foron galardoados o pasado febreiro co Premio Fronteiras do Coñecemento da Fundación BBVA por empregar nanoestructuras que converten a luz do sol en enerxía. O seu invento, sustentado nunha película delgada, capta a luz mesmo en lugares máis escuros e, grazas á súa flexibilidade, intégrase facilmente no espazo urbano. Tras sufrir varias transformacións, a idea desembocou nos chamados paneis solares de perovskita que se presentan como unha posible alternativa ao silicio que actualmente domina o mercado fotovoltaico. Aínda que aínda menos estable e duradeira, a perovskita é máis barata, flexible e fácil de fabricar.
Pregunta. Como funciona esta nova tecnoloxía solar?
Resposta. Abriu a porta á fotovoltaica molecular porque unha das características do invento é que en lugar de haber un semiconductor, que se encargaría normalmente de absorber a luz solar, esta acción lévaa a cabo unha partícula. É o que nos ensina unha folla verde no proceso de fotosíntesis. Se queremos aproveitar a enerxía solar a gran escala, debemos adoptar algúns principios da natureza.
P. Ata que punto é un avance para as enerxías renovables?
R. Supuxo unha novo paradigma. O cumprimento dos obxectivos do Acordo de París pasa por deixar de queimar combustibles fósiles, pero para iso necesitamos incrementar a capacidade fotovoltaica 200 veces nas próximas décadas. É un reto importante que requirirá explorar alternativas que non estean baseadas en semiconductores como o silicio, porque estes, a pesar das súas vantaxes, presentan tamén desvantaxes. Para fabricar paneis tradicionais necesítanse centos de veces máis materiais que nas células sensibilizadas por colorante ou as de perovskita. Ademais, a pureza destes compoñentes debe ser practicamente do 100%.
P. En que se diferencia o grosor dun panel tradicional e o das células de perovskita?
R. É grosor resulta fundamental para que un panel de silicio manteña a súa eficacia. O deseño das miñas células baséase na súa delgadez, para así reducir a cantidade e a pureza dos materiais que require a súa fabricación. A enerxía obtida é case idéntica á que producen os paneis de silicio, pero coa diminución do custo de enerxía investida na fabricación aumenta o aforro de miles de millóns de toneladas do dióxido de carbono.
P. Como se consegue iso cunha célula máis delgada?
R. Facilita captar a luz porque o volume da célula equivale a uns centos nanómetros mentres que nos paneis de silicio esa distancia dilátase miles de veces máis. Ademais de conseguir o grosor requirido, a pureza do silicio que se debe alcanzar é case total. Isto ten consecuencias para o medio ambiente porque a fonte da enerxía empregada para este fin son os combustibles fósiles e logo as células deben reparar este dano unha vez operativas. Por conseguinte, o tempo requirido para producir a cantidade de enerxía equivalente á utilizada durante a fabricación é máis longo que no caso das células de perovskita.
P. Cal é hoxe a eficacia das células de perovskita en comparación coas de silicio?
R. As células de perovskita alcanzaron unha eficacia do 25,5% e superaron así ao líder do mercado, o polisilicio, cuxo rendemento é dun 23%. É asombrosa a rapidez coa que avanzou esta tecnoloxía en tan pouco tempo, pero estes resultados non se conseguen en paneis grandes, senón en condicións de laboratorio. Por poñer un exemplo, a eficacia dunha placa de perovskita de 30 centímetros de longo por 30 centímetros de ancho baixará [a súa eficacia] de forma importante, ata mesmo o 18%. Hai que lembrar que estas células apareceron só fai uns 17 anos e as súas dimensións non chegan nin a un centímetro cadrado. Tampouco se trata de enfrontar estes dous tipos de tecnoloxía. De feito, diferentes empresas como a británica Oxford Photovoltaics están actualmente realizando tándems de silicio e perovskita para aumentar aínda máis a súa eficacia.
Para que serven as pegas dactilares?
No ano 1910, Thomas Jennings fuxiu da escena dun crime, pero deixou unha pista que sentenciaría para sempre o seu destino: a súa pegada dactilar na pintura fresca dunha varanda fóra da casa onde cometera o crime. As súas pegadas foron as primeiras que se utilizaron como proba nunha investigación criminal, e foi condenado por asasinato no ano 1911. Desde entón, as impresións dixitais seguen sendo imprescindibles nas investigacións forenses, aínda que teñen moitas máis utilidades.
Diversas teorías sobre a súa función
Segundo Roland Ennos, profesor de bioloxía na Universidade de Hull en Reino Unido, as impresións dixitais dannos agarre. Segundo a súa investigación, as impresións dixitais poderían axudarnos a agarrar superficies en condicións húmidas, similar ás pegadas dos pneumáticos dos coches. Desta forma, evítase que as nosas mans escorreguen por unha superficie.
Outra teoría bastante aceptada entre a comunidade científica é que as impresións dixitais poderían axudar ao tacto. Os nosos dedos conteñen catro tipo de mecanorreceptores ou células que responden á estimulación (como o tacto). Segundo Georges Debrégeas, biólogo da Universidade da Sorbona en París, estes mecanorreceptores son moi sensibles ás pequenas vibracións e, por tanto, contribúen a que as xemas dos nosos dedos teñan a súa característica sensibilidade.
Con todo, Debrégeas considera que as impresións dixitais poden servir tanto para o tacto como para o agarre, pois a razón pola que podemos manipular obxectos facilmente é porque temos un excelente sentido do tacto. De feito, grazas ao tacto podemos corrixir en tempo real a forza coa que imos agarrar un obxecto, tal como argumenta o biólogo.
Igualmente, Debrégeas cre que o noso sentido do tacto e noso agarre puideron evolucionar de maneira conxunta. Tamén atopou outra explicación, e é que as impresións dixitais poderían previr as bochas en caso de queimaduras, pois reforzan a pel e permiten que esta se estire. Con todo, a pesar de que se realizaron numerosas investigacións (e son imprescindibles para os detectives e policías) a súa verdadeira función segue sendo un enigma para nós.
Severo Ochoa e o código xenético.
Como xa estudamos anteriormente, o código xenético é a correspondencia que existe entre os tripletes de nucleótidos de ARNm e os aminoácidos que forman as proteínas. Pero... como se descubriu o código xenético?
Este código foi descuberto por Severo Ochoa, un científico español, e Marianne Grunberg-Manago. Esto foi posible grazas ao descubrimento dun enzima, a polinucleótido fosforilasa que cataliza a síntese de ARNm, o intermediario entre o ADN e as proteínas. O descubrimento desta enzima permitiu a preparación de polinucleótidos sintéticos de distinta composición de bases. Desta maneira o grupo de Severo Ochoa conseguiu descifrar a mensaxe xenética.
Posteriormente, Arthur Kornberg, discípulo de Severo Ochoa, descubriu a enzima que catalizaba a reacción da síntese de ADN que era a ADN polimerasa.
Todos estes descubrimentos levárono a ser galardoado co Premio Nobel de Medicina no ano 1959 que compartiu con Arthur Kornberg.
Se queredes coñecer e repasar máis sobre o código xenético deixovos unha infografía:
domingo, 14 de marzo de 2021
Que fenómenos ocorren no Océano Pacífico?
O ciclo coñecido como "El Niño" e a súa fase oposta "La Niña" son a causa da maior sinal de variabilidade climática na franxa tropical do Océano Pacífico, na escala interanual. Son as compoñentes oceánicas do ENOS (El Niño-Oscilación do Sur) que corresponden á aparición, co paso do tempo, de augas superficiais relativamente máis cálidas (El Niño) ou máis frías (La Niña) do normal no Pacífico central e oriental.
 |
Cronología de todos os episodios de La Niña entre 1900 y 2020. |
Pero, que producen exactamente estes fenómenos?
"La Niña" é unha situación meteorolóxica que se caracteriza pola presencia de altas presións atmosféricas ou anticiclóns nas costas de Sudamérica, e baixas presións ou borrascas sobre Oceanía e Indonesia.
Nestas circunstancias, os ventos alisios empuxan a auga superficial caliente do Pacífico cara o oeste, dende Sudamérica ata Oceanía e Indonesia, onde se producen intensas choivas e inundacións. Á vez, na costa sudamericana de Perú, a termoclina aproxímase aproxímase á superficie, xa que se da un afloramento de auga profunda fría (corrente do Perú ou de Humboldt) dende a xélida Terra de Fuego. Esta corrente de auga está cargada de nutrientes, de modo que aumentan notablemente os recursos pesqueiros.
Durante "El Niño", pola contra, hai borrascas nas costas de Sudamérica e anticiclóns sobre Oceanía e Indonesia. Con esta situación, os ventos alisios debilítanse ou invirten a súa dirección, desplazando a auga quente superficial no Pacífico cara o este, dende Oceanía e Indonesia ata Sudamérica, onde se suceden intensas choivas e inundacións catastróficas. Mentres, ao outro extremo do Pacífico, a sequía e os incendios arrasan Oceanía.
Ademais, como as augas superficiais quentes non se desprazan cara o oeste, a termoclina descende a maior profundidade nas costas sudamericanas do Pacífico, e non hai afloramento da corrente profunda e fría do Perú ou de Humboldt, rica en nutrientes. En consecuencia, diminúe a riqueza pesqueira e se producen perdas económicas.
Se queres coñecer máis sobre estes fenómenos tan interesantes, fai click aquí.
Repasa xogando!
Con este pasalabra repasaremos toda a materia de bioloxía da primeira e segunda avaliación dun xeito diferente. Xoga e aprende!
Infografía do ADN
Nesta infografía atoparemos os aspectos principais sobre o ADN, portador da información xenética.
Padeces depresión pola pandemia?
A crise do coronavirus causou tamén importantes danos psicolóxicos en boa parte da poboación. Descobre se a pandemia está a afectar á túa saúde mental.
Un dos moitos efectos colaterais da pandemia de COVID-19 é a deterioración da saúde mental. Durante estes meses aumentou o nivel de tensión e ansiedade xeral, e algúns colectivos como os sanitarios ou os docentes están a verse máis afectados pola sobrecarga de traballo e a presión da situación. Ademais, estímase que como consecuencia da pandemia os casos de depresión poderían aumentar ata nun 20 % nos próximos meses. A incerteza, o medo, o distanciamento social, os confinamentos, as restricións nas nosas actividades cotiás, o ambiente social de crispación… 2020 foi un ano no que todos vimos como nosa resistencia psicolóxica vivía unha proba moi dura. Con todo, cada persoa responde dunha maneira distinta á tensión, e neste proceso inflúen variables xenéticas e ambientais: os nosos antecedentes, o apoio social e familiar, a nosa situación financeira, o grao no que a enfermidade tocou aos nosos seres queridos, a nosa estabilidade emocional… Ao longo deste ano, e nos meses que aínda nos quedan, é normal que todos sintamos máis tensos do habitual, e moitas veces estas sensacións de temor ou ansiedade poden chegar a resultar abafadoras e excedernos. Para lidar con eses sentimentos, os expertos dannos algunhas recomendacións como falar con outras persoas das nosas emocións, enfocar as nosas enerxías en xerar rutinas sas, incluíndo momentos para o deporte e o lecer, evitar a sobreexposición á información sobre o coronavirus e manter o contacto social cos nosos achegados a través das videollamadas ou encontros con todas as medidas de precaución. Ademais, non debemos ter medo de recorrer a un profesional ou pedir axuda cando sintamos excedidos pola situación. Este test non ten, nin moito menos, a intención de ser un diagnóstico médico, pero respondendo a estas preguntas e valorando os resultados podes facerche unha idea de en que medida está a afectar a pandemia de COVID-19 á túa saúde mental e ao teu estado de ánimo xeral. Non esquezas contestar as preguntas con sinceridade.Prema na seguinte ligazón para ir directo ás preguntas.
ARN, a nova esperanza da medicina
Hoxe está na fala da xente, pois os hai de varios tipos que desempeñan diferentes funcións. Falamos do ARN mensaxeiro ou ARNm, o ingrediente principal das vacinas contra o SARS- CoV-2.
O irmán pequeno do ADN salta á fama. É posible que ARN sexa unha das palabras máis buscadas na internet e figure entre as dez que describan 2021, o ano en que empezamos a derrotar ao virus da covid-19. ARN é a sigla de ácido ribonucleico, unha peza da maquinaria xenética, vital na síntese de proteínas dentro das células, pero descoñecida para o gran público. Un protagonismo eclipsado polo seu irmán maior, a dobre e elegante hélice de ADN.
Como dixo o ensaísta inglés Thomas Carlyle, a miúdo os grandes son descoñecidos ou, peor aínda, mal coñecidos. Pero no caso do ARN, este deixasé de vivir no anonimato, xa que hoxe está na fala da xente, polo menos un deles, pois os hai de varios tipos que desempeñan diferentes funcións. Falamos do ARN mensaxeiro ou ARNm, o ingrediente principal das vacinas contra o SARS- CoV-2 que desenvolveron, entre outros, Pfizer e BioNTech e Moderna. A súa historia no mundo da biomedicina comeza en 1989, cando investigadores do Salk Institute de- mostraron que o ARNm encapsulado en nanopartículas lipídicas podía coarse no interior de diferentes células eucariotas. E tiveron que pasar vinte anos para que os científicos descubrisen o seu potencial terapéutico no cancro, en certas enfermidades raras, en trastornos cardíacos, metabólicos e renais ou nas infeccións víricas, como a rabia e o zika.
Tres estudantes gañan o premio Stephen Hawking cun estudo sobre a mina de Touro
O premio Stephen Hawking, organizado polo IES Rosalía de Castro (Compostela), pon en valor traballos de investigación na mocidade. Esta terceira edición gañouna Condicións medioambientais nas zonas fluviais limítrofes coa mina de Touro, de Uxía Romero, Tais Senín e Noa Mesejo. As tres alumnas do IES Xelmírez I de Santiago analizaron mostras de auga próximas á explotación concluíndo a contaminación do río que impide "sobrevivir á maioría dos organismos".
En que consistiu o estudo?
Basicamente intentabamos comprobar se a mina afectaba hai 33 anos de forma daniña á contorna. Para iso analizamos o estado de diferentes ríos que estaban nos arredores da explotación, cunha análise tanto química como biolóxica das augas. A primeira era para ver se se atopaban concentracións de metais pesados e a outra para saber que invertebrados habitaban nelas. Ambas poden axudar a demostrar a calidade das augas.
En cantos puntos se tomaron mostras e como foi a análise?
Tomamos mostras en sete lugares. Fixemos dúas series diferentes, pois houbo tres sitios nos que non puidemos tomar medidas biolóxicas, xa que había demasiado caudal ou era moi lodoso, limitando o acceso. Por mor diso, fixemos unha segunda saída para tratar de coller mostras onde non puideramos. Unha vez recollidas, xa foi todo no laboratorio do instituto e na facultade de Química da Universidade de Santiago de Compostela.
Por que se decantaron por este caso de estudo?
A profesora deunos a idea. Estabamos as tres informadas das novas ao redor da mina e a polémica que había. Ademais, cremos que nos afecta relativamente porque está próxima e podería chegar a Santiago. Pareceunos un tema interesante dilucidar se realmente tiñan razón as persoas que querían pechala ou se non era nociva para nada.
En relación con isto, que conclusión tiraron?
Eu penso que a mina non se debería ter aberto, ou si pero exixindo moitas máis condicións. Hai 33 anos non había límites para a explotación e tiñan as mans soltas para facer o quixesen, e iso afecta directamente ao medio. Non penso que haxa que descartar a posibilidade de volver a abrila, mais asegurando que se poñan medios suficientes para que non afecte de maneira negativa. Eu creo que iso é posíbel cun maior control das augas e de todos os minerais que se van desbotar. Porén, iso exixe traballo de investigación que ao mellor á empresa non lle compensa.
Como foi o de presentarse ao premio?
Non o coñeciamos, pero deunos a idea a profesora. Tampouco contabamos con gañar, senón que o fixemos pola experiencia. As tres somos de ciencias e queremos dedicarnos á investigación, así que foi unha oportunidade para levar a cabo un traballo de campo, que nos gusta, malia ser laborioso e canso.
FONTE:NÓS DIARIO
Eres ''afantástico'' e non o sabes?
Pecha os ollos e imaxina unha praia, non, en serio, faino. Viches algo? Que viches? Fuches capaz incluso de cheirar ou escoitar algo? Se as repostas son sí... parabéns! Non eres ''afantástico''.
O termo ''afantástico'' ven do inglés ''aphantastic", e non, non quere dicir que sexas unha persoa ''phantastic''. Unha persoa "aphantastic" é aquela que padece "aphantasia".
A "aphantasia" é a incapacidade de unha persoa para visualizar imaxes na súa imaxinación, é dicir, de non poder imaxinar. Cando padeces ''aphantasia'' o teu ''mind-eye'' (ollo da mente) é cego, o que quere dicir que cando pechas os ollos literalmente só ves negro.
 |
| Imaxe sacada de @aphantasiaclub en Twitter |
A ''aphantasia'' aínda é algo relativamente novo, a pesar de que en 1880 foi descuberta por Francis Galton, non foi estudada, pero comezou a estudarse en 2005 cando un home reportou haber perdido a capacidade de imaxinar tras haber pasado unha ciruxía. Ao principio críase que as persoas só podían ter ''aphantasia'' se pasaban unha ciruxía ou algo que alterase ao cerebro de maneira significativa, pero, en 2010 descubriuse que había persoas que padecían ''aphantasia'' conxénita, é dicir, que habían nacido con ela.
 |
| Articulo de Quo |
Apenas hai estudos de ''aphantasia'' porque os que o padecemos pensamos que o de "Pecha os ollos e imaxina X cousa" é unha metáfora ou unha broma, e así, moita xente non o descubre. Sen embargo, dos poucos estudos levados a cabo ata agora, pódense sacar algunhas conclusións (que poden variar de individuo en individuo):
-A "aphantasia" afecta á memoria: as persoas "afantásticas" presentan unha gran dificultade para recordar calquera cousa. Dende o momento máis bonito da súa infanca, pasando polas caras das persoas, ata a lista da compra.
-A "aphantasia" afecta aos sonos: as persoas con "aphantasia", dependendo do seu grao, poden soñar ou non, poden soñar mais ou menos... Sen embargo, sí podemos soñar, aínda que só sea unha ou dúas veces ao ano (no meu caso)
-A "aphantasia" podería afectar aos estudos: os "afantásticos" presentamos gran dificultade para memorizar e tamén para entender representacións espaciales (por exemplo en matemáticas, física ou debuxo técnico non podemos ver as figuras xeométricas e non temos visualización espacial).
-A "aphantasia" afecta á creatividade.
-A "aphantasia" só afecta ao 2% da población, o que dificulta o seu estudo. Esperemos que nun futuro se volva máis coñecida para que poda ser estudiada mellor!
 |
| Artículo sacado de The Guardian |
Non é fascinante o cerebro humano e canto varía de persoa en persoa? Se hai algún "afantástico" máis que o poña nos comentarios e así compartimos experiencias! E se tedes algunha dúbida de algunha cousa que creades que lles poden pasar aos "afantásticos" ou o que sexa, aquí tedes unha "afantástica" disposta a respondervos!
Repasa todo o temario de Boloxía visto ata agora!
Ola a todos! Hoxe traigo un educaplay mediante o cal poderedes repasar todo o temario de bioloxía visto ata agora mentres xogades!!
Espero que vos guste e vos sexa útil, calquera dúbida ou suxerencia deixádea nos comentarios! A xogar!!
Perseverance en Marte!
A NASA pousa no cráter Jezero o vehículo máis pesado, complexo e caro que enviou ao planeta vermello. O seu labor será buscar rastros de vida no que foi o leito dun lago fai millóns de anos.
A maior misión a Marte da historia aterrou con éxito no planeta vermello. O vehículo de exploración Perseverance —un prodixio da técnica dunha tonelada desenvolto por EE UU xunto a outros países europeos, incluída España— tomou terra este xoves no cráter Jezero ao fío das dez da noite, hora peninsular española. Comeza agora a misión máis ambiciosa da NASA ata a data co obxectivo de atopar rastros de vida pasada.
Se esta viaxe sucedese fai 3.500 millóns de anos, Perseverance estaría no medio dun gran lago de 45 quilómetros de diámetro alimentado por un río que arrastra sedimento, pois así se pensa que era o cráter Jezero naquela época. Marte era entón un planeta azul como a Terra e sábese que neste xemelgo xeado do noso planeta déronse as condicións básicas para que xurdise a vida. Foi xusto nesa era cando no noso planeta comezaron a xurdir os primeiros seres vivos: microbios que probablemente habitaban lagos, ríos ou mares. Pero fai millóns de anos o planeta vermello comezou a perder a súa atmosfera, rompeu a súa equilibro e deu un xiro mortal ata converterse no deserto xeado que é hoxe.
Un dos obxectivos principais dentro do cráter Jezero será o antigo delta que formaba o río que desaguaba na gran lagoa. A misión oficial durará algo menos de dous anos, aínda que probablemente esténdase moito máis. Se todo sae ben, os responsables da misión queren visitar a zona do cráter pola que entraba o antigo río e, despois, ir cara á outra zona da oquedad pola que saían as augas. Son os lugares máis interesantes nos que aínda poden quedar moléculas orgánicas ou minerais que poderían probar que en Marte houbo vida.
“Cremos que os mellores sitios para buscar marcadores de vida en Jezero serán o fondo do lago ou as beiras, onde podería haber minerais carbonatados, que adoitan conservar moi ben certos fósiles”, explica Ken Williford, un dos científicos da misión, nunha nota de prensa da NASA. “Pero debemos lembrar que buscamos microbios primitivos nun mundo alieníxena”, resalta.
Perseverance vai preparar o terreo para un obxectivo futuro máis ambicioso: traer por primeira vez terra e rocas de Marte. O coche vai equipado cun sistema para seleccionar as mostras máis interesantes, selalas nun contedor metálico e deixalas na superficie. Nun futuro, outras misións irían recollelas. A razón é sinxela: por moi adiantados que sexan os instrumentos a bordo deste vehículo, demostrar fóra de toda dúbida de que se atoparon fósiles ou rastros de vida é unha tarefa que só pode realizarse na Terra.
Aquí déixovos un vídeo dá aterraxe de Perseverance!
sábado, 13 de marzo de 2021
As emisións de CO2 caeron un 5,8% en 2020 pero volveron crecer a finais de ano
As emisións globais de dióxido de carbono (CO2), principal gas de efecto invernadoiro, reducíronse o pasado ano un 5,8% no que foi o maior descenso desde a Segunda Guerra Mundial, pero coa recuperación en certos países, en decembro eran xa uns 2 % superiores ás de doce meses antes.
FONTE: EL MUNDO
A Axencia Internacional da Enerxía ( AIE), que publica este martes unha análise desas cifras, fai notar que esa caída foi moi diferente por rexións en función do parón na actividade que sufriron pola crise do Covid, e que a evolución ao longo dos meses foi tamén moi desigual.
En termos absolutos, a rebaixa foi de case 2.000 millóns de toneladas, o que equivale a todas as emisións xeradas nun ano pola Unión Europea.
Na UE o recurso ao carbón para producir electricidade reduciuse en máis do 20%, mentres que a cota das renovables aumentou en catro puntos porcentuais, ata o 39%.
China, que é o principal país contaminante, desmarcouse do resto cun incremento final das emisións en 2020 do 0,8% (75 millóns de toneladas adicionais). Ademais, outra das peculiaridades do xigante chinés é que tras a fochanca experimentada no primeiro trimestre, a partir de abril xa xeraba máis CO2 que un ano antes. En decembro ese ascenso alcanzaba o 7%.
O director executivo da AIE, Fatih Birol, considera que o repunte constatado das emisións a escala global a finais do ano pasado é unha advertencia de que "non se está facendo o suficiente para acelerar a transición a unha enerxía limpa".
O CO2 provocado pola combustión de petróleo diminuíu en máis de 1.100 millóns de toneladas, e desa cantidade un 50% debeuse ao retroceso da actividade no transporte por estrada e nun 35% na aviación.
Os seres vivos que poden vivir 'eternamente'
O ano 1951 marcou un punto de inflexión no campo da biotecnoloxía cando Henrietta Lacks, unha afroestadounidense descendente dunha escrava, ingresou no hospital John Hopkins. Alí foi diagnosticada dun cancro cervical que segou a súa vida ese mesmo ano. Tan só tiña 31 anos pero as súas células tumorales seguen gozando dunha 'saúde envexable'. Sen o consentimento de Henrietta, o doutor George Gai tomou algunhas das súas células neoplásicas e cultivounas no laboratorio, observando con perplexidade que o podía facer de forma indefinida. Era a primeira vez que se identificaban 'células inmortais' humanas.
Hai especies de medusas - Turritopsis- que comparten coa hidra a perpetuidad biolóxica. Estes animais son orixinarios do mar Caribe desde onde se expandiron pola práctica totalidade do globo terráqueo grazas aos tanques de lastre dos barcos.
Para comprender a súa excentricidade hai que deterse no seu ciclo biolóxico. Cando os espermatozoides e os óvulos da medusa únense convértense nunha minúscula larva que se adhire a unha superficie dura dando lugar a un pólipo.
A maioría das veces os pólipos son capaces de xerar individuos clónicos pero noutras ocasións procrean medusas, ben de sexo masculino ou feminino, que se desanclan da superficie e acaban converténdose en adultos. Durante esta etapa reproduciranse e darán lugar a un novo ser vivo pechando, desta forma, o ciclo.
O máis extraordinario das medusas é que algunhas especies poden dar marcha atrás no seu desenvolvemento e retornar a etapas previas do seu ciclo biolóxico, é dicir, é coma se unha bolboreta puidese volver converterse en oruga. Esta capacidade “ involutiva” pódese repetir de forma infinita, converténdose, por tanto, en inmortais.
O achado desta idiosincrasia debémosllo a un estudante de bioloxía mariña, Christian Sommer. Descubriuno por serendipia, como tantos e tantos sucesos en ciencia. Sucedeu no ano 1988 mentres analizaba un exemplar achado na costa noroeste italiana.
¿Canto sabes da replicación, transcrición e traducción?
A bioloxía do ADN conta con tres procesos:
A replicación é o proceso polo cal se duplica o ADN para poder ser transmitido a novos individuos e ten lugar na fase S, no núcleo interfasico.
A transcricición é o paso de ADN a ARN, proceso polo que transcribes un xen que tamén ten lugar no núcleo de células eucariotas e procariotas
A tradución é un tipo de anabolismo heterótrofo de síntesis de proteínas. E é selectiva, reiterativa e unidireccional.
viernes, 12 de marzo de 2021
O meteorito máis antigo do mundo !!
Un grupo de cazadores de meteoritos achou no Sahara alxerino un fragmento de material rochoso proveniente do espazo exterior. Este fragmento chegou a mans dun grupo de investigadores franceses e xaponeses.O exemplar, cuns 4.565 millóns de anos, é o máis antigo atopado ata a data e podería proporcionar novas pistas sobre como se formou o Sistema Solar. “Soubemos que era un exemplar sobresaliente en canto lemos a súa descrición”, asegura Jean- Alix Barrat, investigador da Universidade de Bretaña Occidental e un dos coautores do estudo, publicado esta semana pola revista PNAS. “Polos minerais que contiña soubemos que era unha andesita antes de empezar a estudala. A súa composición mineralógica é única entre os meteoritos”, destaca. A andesita, formada principalmente por feldespato plagioclasa, é a roca volcánica máis común na Terra despois do basalto, pero non é nada habitual atopar meteoritos deste material.
A antigüidade deste exemplar, 1,2 millóns de anos máis vello que o que tiña o récord ata o de agora, está estreitamente ligada coa súa composición. “Temos boas razóns para crer que a andesita era común nos inicios do Sistema Solar, pero estas rocas fóronse destruíndo por impactos ou ao unirse a corpos maiores”, apunta Barrat. Neste caso, as teses dos investigadores apuntan a que esta mostra pertenceu á cortiza dun protoplaneta (un corpo celeste pequeno que é o embrión dun planeta) que se separou no pasado e que, ou ben se ha desintegrado en partes cada vez máis pequenas, ou ben se uniu a corpos maiores ata formar un novo planeta. Os investigadores do estudo calculan que o meteorito bautizado como EC 002 tardou uns 100.000 anos en solidificarse, o que podería indicar que na súa orixe foi “ inusualmente viscoso”.
O descubrimento pode axudar a coñecer máis detalles de como era o noso sistema planetario nos seus primeiros anos, algo que ata o de agora foi difícil pola gran escaseza de mostras. O investigador do Instituto de Ciencias do Espazo (CSIC) e do Instituto de Estudos Espaciais de Catalunya Josep Maria Trigo Rodríguez destaca: “Todo apunta a que esa roca formou parte dun océano de magma primordial nun deses primeiros corpos sólidos formados ao redor do Sol”. Todos os planetas rochosos pasan por unha fase inicial na que están recubertos de magma que, cando se solidifica, forma a cortiza do planeta. A esta capa de magma, inicialmente fundida, coñécese como océano de magma primordial.
Educaplay xeral !!
Hoxe tráiovos este educaplay para que poidades comprobar cales son os vosos coñecementos xerais . Desta forma poderedes repasar para os exames dunha forma máis divertida. Espero que vos divirtades e boa sorte.
Educaplay sobre o ciclo celular, meiosis e mitosis
Hoxe tráiovos este educaplay para que podais repsasar a mitosis a meiosis e o ciclo celular. Desta forma poderedes repsar para os exames dunha forma máis divertida. Espero que vos divirtades e boa sorte.
jueves, 11 de marzo de 2021
Masacre masiva
Os científicos descubriron unhos corpos prehistóricos de homes, mulleres e nenos, que datan de ahi 6200 anos.
Estes foron encontrados nunha fosa común, algúns de eles con signos de que recibiron golpes no cráneo.
Aínda que non parece que morreran nunha batalla, todo apunta a que foi unha masacre masiva.
Estes decubrimento foi levado a cabo por un grupo de investigadores internacionales en Croacia.
Fonte: ABC
sábado, 6 de marzo de 2021
Relaciona sobre a biosfera e os seus compoñentes
Cando falamos de biosfera referímonos á capa do noso planeta onde se desenvolve a vida. A biosfera é única porque ata agora non se descuriu ningún otro planeta con vida no universo. Por iso, é moi importante preservala e evitar a súa deteriorización.
Test sobre os biomas terrestres
Un ecosistema terrestre é unha comunidade de organismos e o seo ambiente que ocorre só en masas de terra como cotinentes ou illas. Todos eles teñen lugar na terra e no aire, ou nos accidentes xeográficos. Son lugares onde os seres vivos poden nacer, crecer e reproducirse.
viernes, 5 de marzo de 2021
Aprende estas curiosidades sobre o ADN
Todos sabemos o que é o ADN, é un ácido nucleico que contén as instruccións xenéticas usadas no desarrollo e funcionamento de todos os organismos vivos e responsable da transmisión hereditaria. Nesta infografía atoparás algúns datos que quizais non coñecías (e outros que xa deberías coñecer) sobre o ADN os cales me resultaron bastante interesantes e vos quería compartir. Espero que vos parezca curioso e de paso repasedes teoría sobre o ADN que nuca ven mal!
Xoga e repasa termos fundamentais da bioloxía!!!
Dentro do asombroso mundo da bioloxía atopamos multitude de termos que compre recordar e ter claros para entender mellor en clase ás explicacións da profesora. Xoga esta rápida e divertida actividade similar ao formato do pasapalabra da televisión e repasa mentras te divirtes. Tamén podes competir cos teus compañeiros a ver quen adiviña antes cada termo. Recordade informarvos se atopades un termo que non coñecedes e continuade aprendendo bioloxía!!
Suscribirse a:
Entradas (Atom)