O equipo do científico español Juan Carlos Izpisua creou 132 embrións cunha mestura de células de mono e humano nun laboratorio de China, nuns controvertidos experimentos revelados polo PAÍS no verán de 2019. Tres destes embrións legaron a crecer durante 19 días fose do útero, momento no que os investigadores interromperon o estudo, financiado parcialmente pola Universidade Católica San Antonio de Murcia.
A comunidade científica refírese a estas estruturas como quimeras, en referencia aos monstros con cabeza de león, ventre de cabra e cola de dragón da mitoloxía grega.Os investigadores utilizaron óvulos dunha decena de femias de macaco cangrejero (un tipo de mono), hanos fecundado con espermatozoides da mesma especie e, tras seis días de cultivo no laboratorio, obtiveron 132 diminutos embrións, con 110 células animais cada un.
O equipo engadiu a esas estruturas 25 células humanas, previamente reprogramadas cun cóctel químico para ser capaces de converterse en calquera tipo celular: pel, músculo, fígado, corazón. O resultado, 19 días despois da fecundación, é unha bolita mixta de 10.000 células, cunha porcentaxe humana do 7% como máximo. Os experimentos leváronse a cabo no Laboratorio de Investigación Biomédica con Primates de Yunnan, unha instalación con miles de monos na cidade chinesa de Kunming.E non están a salvo das críticas. A bióloga británica Christine Mummery, presidenta da Sociedade Internacional para a Investigación con Células Nai, alerta de que as quimeras de humanos e animais “están a traspasar os límites éticos e científicos establecidos”.
A súa organización emitirá en maio novas directrices para tentar garantir a integridade deste tipo de investigacións. Mummery, xa desde un punto de vista persoal, dúbida dos argumentos ofrecidos por Izpisua para defender os seus ensaios: “O resultado dos experimentos é interesante, pero xustificar a súa realización no contexto da medicina regenerativa para xerar órganos humanos en animais para transplantes paréceme un obxectivo moi afastado”, apunta a bióloga, da Universidade de Leiden (Países Baixos). Ao seu xuízo, había alternativas “eticamente máis aceptables” que o uso de embrións de mono, como a utilización de animais evolutivamente máis afastados dos humanos.
